Ο όρος μεταγευματική λιπαιμία αναφέρεται σε μια σειρά μεταβολικών γεγονότων που συσχετίζονται με την αύξηση των λιποπρωτεινών πλούσιων σε τρικλυκερίδια (χολομικρά VLDL και τα κατάλυπά τους) και τα οποία εμφανίζονται μετά από κατανάλωση λιπαρών τροφών.
Τα επίπεδα των τριγλυκεριδίων με βάση τα οποία ορίζεται η υπερτριγλυκεριδαιμία έχουν ως εξής:
- Νηστείας ˃ 150 mg/dl
- Μη νηστείας ˃ 180 mg/dl
- Μεταγευματικά ˃ 220 mg/dl
Τα τριγλυκερίδια σε φυσιολογικές τιμές τροφοδοτούν την καρδιά ενέργεια ( από τα λιπαρά οξέα παράγεται το 60 -70% της απαραίτητης ενέργειας) ενώ η υπερτριγλυκεριδαιμία οδηγεί στην εναπόθεση λίπους στην καρδιά ( λιπώδης καρδιά) με αποτέλεσμα ↑ της μάζας της LV, διαστολική δυσλειτουργία και λιποτοξίκωση των μυοκαρδιακών κυττάρων.
Η υπερτριγλυκεριδαιμία επίσης σχετίζεται και με αθηρωμάτωση αν και αμφισβητείται από πολλές μελέτες καθώς η υπερτριγλυκεριδαιμία πάντα συνοδεύεται από αύξηση της LDL και μείωση της HDL.
Η μεταγευματική λιπαιμία επηρεάζεται από παράγοντες όπως :
- Ηλικία
- Φύλο
- ΒΜΙ
- TGS νηστείας
- Αντίσταση στην ινσουλίνη
- Ποσότητα λίπους
- Ποιότητα λίπους
- Χρονική στιγμή γεύματος
- Αλκοόλ
- Κάπνισμα
- Άσκηση
- Γονίδια
Οι ασθενείς επίσης με μεγάλη πιθανότητα για μεταγευματική υπερτριγλυκεριδαιμία είναι:
- ΣΝ
- Υπερτασικοί
- ΣΔ τύπου ΙΙ
- Παχύσαρκοι – υπέρβαροι
- Γυναίκες σε εμμηνόπαυση
- Ηλικιωμένοι ˃ 65 ετών
- Ασθενείς με μεταβολικό σύνδρομο
Όσον αφορά τη θεραπευτική προσέγγιση:
- Η θεραπεία της μικτής δυσλιπιδαιμίας ( η οποία αυξάνει τον ΚΚΑ κίνδυνο περισσότερο από ότι μόνη της η LDL) όταν τα TGS ˂ 500 mg/dl απλοποιείται με στόχευση της non – HDL σε επίπεδα ˂ 130
- Η μείωση της non – HDL μπορεί να γίνει με στατίνες
- Η προσθήκη φιμπράτης ή νικοτινικού οξέος δεν είναι τεκμηριωμένη στην πρωτογενή πρόληψη αλλά απαιτείται σε TGS ˃ 500 διότι μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης παγκρεατίτιδας
- Για TGS ˃ 500 χρήσιμη θεωρείται επίσης η χορήγηση μεγάλων δόσεων Ω -3 ΛΟ.
Author Info
No Comments